پرداخت حقوق «شانسی» به المپیکی‌ها/ قاتق نان یا قاتل جان ورزشکاران

به گزارش گروه ورزشی عصر قانون، جدیدترین مصوبه کمیته ملی المپیک مربوط به ورزشکاران است و کسانی که سهمیه بازی های المپیک ۲۰۲۴ را کسب کرده یا در آینده از آن خود خواهند کرد. بر این اساس ورزشکاران راه یافته به سی و سومین دوره بازی های المپیک همچون مسافران دوره پیشین این بازی ها «حقوق ماهیانه» دریافت خواهند کرد آنهم با ارقام به نسبت راضی کننده.

البته این بسته حمایتی به جای «رقم» در برگیرنده «رقم هایی» برای دارندگان سهمیه المپیک است و اتفاقا همین مسئله می تواند به جای نتایجِ یاری‌رسان و کارآمد که قطعا هدف از طرح و تصویب بسته حمایتی بوده است، منجر به اضطراب و هیاهو و حتی «شَر» در میان ورزشکاران شود.

بسته حمایتیِ جدید از المپیکی ها چیست؟

در بیست و هشتمین نشست اعضای هیات اجرایی کمیته ملی المپیک که هفته گذشته برگزار شد، اینگونه مصوب شد که به ورزشکاران راه یافته به المپیک حقوق ماهیانه با این شرایط پرداخت شود:
* حقوق پایه ١۵ تا ٢٠ میلیون تومان
* سقف حقوق ٢٠٠ میلیون برای شانس طلا
* کف حقوق ۶٠ میلیون تومانی برای شانس برنز

طبق این مصوبه ۵ شاخص جایگاه مدالی فرد در گذشته، کسب مدال در رویدادهای مورد تایید کمیته، شرکت در سنجش آکادمی ملی المپیک، عملکرد رویدادهای گذشته و رعایت تدبیر و شئونات، رفتار و نظم، در تعیین «عدد حقوق» تاثیرگذار است. همچنین برای مربیان ۸۰ درصد حقوق ورزشکار در نظر گرفته می شود.

تبصره: در صورتیکه ورزشکاری بتواند بر خلاف پیش بینی مدال طلا، نقره یا برنز کسب کند ، بعد از مدال آوری برای او جبران خواهد شد.

اعضای هیات اجرایی کمیته ملی المپیک پرداخت حقوق ماهیانه به دارندگان سهمیه المپیک را بر اساس شانس مدال آوری آنها مصوب کرده است

گزیده شدن دوباره از یک سوراخ؟

اینکه کمیته ملی المپیک به منظور پشتیبانی و تقویت انگیزه ورزشکاران برای مدال آوری در المپیک، بسته حمایتی مالی مصوب می کند، اقدامی قابل تحسین است اما جزئیات بسته، خیلی حرفه ای و ایده آل به نظر نمی رسد.

در این بسته روی «شانس» تاکید شده و اینکه اگر ورزشکاری شانس طلایی شدن در المپیک داشته باشد مبلغ (سقف ۲۰۰ میلیون تومان) به عنوان حقوق دریافت می کند اما به ورزشکاران شانس دو مدال دیگر، رقم‌های دیگری تخصیص پیدا می کند.

حال اینکه «این شانس مدال آوری بر چه اساس و با چه ضمانتی تعیین می شود؟»، ابهام اصلی و کلی پیرامون این مصوبه است.

کمتر از یک ماه از اتمام بازی های آسیایی می‌گذرد، برای این بازی ها هم بر اساس ارزیابی های تیم کارشناسی، پیش بینی هایی صورت گرفته بود اما قطعا طلایی شدن حسین رسولی (پرتاب دیسک) در این پیش بینی جایی نداشت، حتما کمتر کسی تصور می‌کرد شطرنج قهرمان شود همان طور که روی نقره مهدی الفتی در ژیمناستیک حساب خیلی قرص و محکمی نشده بود.

در بازی های آسیایی ورزشکارانی هم‌ بودند که خیلی دور از انتظار بودند مانند ناهید کیانی و جواد فروغی که به طور حتم جایگاه مدالی آنها در گذشته و مدال آوری در رویدادهای مورد تایید کمیته -۲ مورد از ۵ شاخص تعیین حقوق- در انتخاب شان به عنوان پرچمدار بی تاثیر نبود اما هیچ یک حتی از نزدیکی مدال هم رد نشدند.

اینها نشان از این دارد که خیلی از ارزیابی های انجام شده در مورد مدال آوری در بازی های آسیایی غلط از آب در آمد اما حالا همین ارزیابی قرار است ملاک تعیین حقوق برای المپیکی ها شود.

پیش بینی ها در مورد طلای حسین رسولی مانند قهرمانی شطرنج یا مدال ژیمناستیک خیلی قطعی نبود

مصوبه ای نزدیک به شَر

بر فرض که ارزیابی ها این بار دقیق باشد و اصلا مو از درز آنها رد نشود، اما اینکه کسب یک رنگ مدال به ورزشکار در آستانه حضور در المپیک دیکته شود و به او صرفا بابت آن رنگ مدال، حقوق پرداخت شود خیلی در منطق ورزش نمی گنجد.

درست است که کمیته ملی المپیک با لحاظ کردن یک تبصره، برای جبران مدال آوری خارج از پیش بینی جا باز کرده است تا مثلا حقی ضایع نشود، اما اینکه امروز به ورزشکاری برچسب شانس طلای المپیک زده شود و بابت آن حقوق ۲۰۰ میلیونی به حسابش واریز شود، به اندازه تقویت انگیزه و چه بسا بیشتر می تواند برای او «بار روانی» ایجاد کند. مسئله ای که در بسیاری موارد از آن به عنوان «دلیل ناکامی» یاد شده است.

از طرفی اختصاص پایین ترین حقوق مصوب به ورزشکاری به خاطر اینکه شانس مدال برنز تشخیص داده شده، بیشتر از آنکه ممکن است باعث جزم شدن عزم او برای تقویت اراده و آمادگی اش شود، منجر به سرخوردگی اش خواهد شد، آنهم در ورزش ایران که همیشه با معضل مسائل روانی مواجه است.

گذشته از همه اینها، طبقه بندی ورزشکارانی که همه سهمیه گرفته اند و مسافر یک رویداد هستند، آنهم با اکتفا به ارزیابی ها و پیش بینی هایی که ضمانتی در صحت و راستی آنها نیست، چه نتیجه ای می تواند داشته باشد بیشتر از القای حس تبعیض میان آنها و ایجاد اختلاف؟

ناهید کیانی از جمله ورزشکارانی است در مورد او پیش بینی کسب مدال در بازی های آسیایی می شد اما خیلی زود حذف شد

پیشنهاد: مثل گذشته رفتار کنید

 این نخستین بار نیست که برای ورزشکاران صاحب سهمیه المپیک حقوق ماهیانه مصوب می شود. اولین بار برای المپیک ۲۰۲۰ توکیو و با پیشنهاد پیمان فخری رئیس وقت مرکز نظارت بر تیم های ملی، واریز حقوق ماهیانه به حساب المپیکی ها وارد بسته حمایتی از آنها شد.

اینگونه شد که تمام دارندگان سهمیه المپیک توکیو برای مدت یک سال از حقوق ماهیانه ۵ میلیون تومان برخوردار شدند. حتی به منظور تقویت انگیزه ۱۷ ورزشکاری که سهمیه نداشتند اما بر اساس ارزیابی ها شانس دست یابی به آن بودند هم حقوق ۲.۵ میلیون تومانی مصوب شد.

حالا هم برای المپیک ۲۰۲۴ پاریس بهتر آن است مدیریت و هیات اجرایی کمیته ملی المپیک که خود بر متفاوت بودن المپیک با سایر رویدادها واقف است، به جای نگاه تبعیضی به ورزشکارانی که همگی سهمیه گرفته اند، حمایت واحد و یکسانی از آنها داشته باشد و اگر خیلی روی نگاه ویژه به مدال آوران طلا در المپیک تاکید دارد، آن را در پاداش پای سکو لحاظ کند که کوچکترین خطا و انتقاد و حس تبعیضی به آن وارد نمی شود.

فراموش نشود المپیک میدانی صد در صد متفاوت از هر رویدادی حتی پارالمپیک است. در پارالمپیک به خاطر کلاس بندی ورزشکاران، حریفان و وضعیت شان تا حد زیادی مشخص است ‌و به همین دلیل پیش بینی مدال آوری معمولا نزدیک به واقعیت می شود.

بنابراین پرداخت حقوق بر اساس پیش بینی مدال شاید برای پارالمپیک جواب باشد اما برای المپیک هرگز چرا که اینجا محل ظهور ستاره ها و شگفتی هاست همانطور که در المپیک توکیو جواد فروغی با طلای خود همه را غافلگیر کرد، در المپیک ریو کیمیا علیزاده با کسب اولین مدال المپیکی تاریخ ورزش بانوان ایران، شگفتی ساز شد و در المپیک لندن هم حدادی اولین مدال تاریخ دوومیدانی را در المپیک به نام خود ثبت کرد.