گروه سیاسی عصرقانون: وقتی صدها پهپاد و موشک ایرانی به‌سوی سرزمین‌های اشغالی سرازیر شد، تنها چیزی که در چشم فرماندهان اسرائیلی موج می‌زد، حیرت بود. آنچه ایران انجام داد، فقط یک پاسخ نبود؛ نمایش یک قدرت بود – دقیق، برنامه‌ریزی‌شده، و خیره‌کننده. رژیم صهیونیستی که با اتکای به حمایت‌های همیشگی غرب و پیش‌فرض‌هایی که دیگر تاریخ‌مصرف‌شان گذشته، گمان می‌کرد می‌تواند با چند حمله ضربه بزند و باز هم بدون پاسخ بگریزد، این‌بار با واقعیاتی نو مواجه شد. واقعیاتی به‌نام "جمهوری اسلامی ایرانِ امروز" – با قدرت موشکی بومی، شبکه اطلاعاتی پیشرفته و اراده‌ای پولادین. تمام محاسبات تل‌آویو فرو ریخت نه پدافند گنبد آهنین‌شان جواب داد، نه برآوردهای سیاسی و روانی‌شان. از حیفا تا تل‌آویو، آژیرهایی که قرار بود فقط جنبه‌ نمادین داشته باشند، حالا از بام تا شام، حقیقتی تلخ را فریاد می‌زنند: ایران توان حمله دارد – و اگر بخواهد، می‌زند. این حملات، حاصل تصمیم‌گیری هیجانی نبود؛ بلکه بیان دقیق یک استراتژی بازدارندگی نوین بود. ایران نشان داد که نه‌تنها به تهدیدها پاسخ می‌دهد، بلکه می‌تواند میدان بازی را خودش تعریف کند. پاسخ ایران معادلات قدرت در منطقه را جابه‌جا کرد و پیام روشنی برای همه بازیگران منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای داشت: دوران ایرانِ صبورِ بی‌پاسخ، گذشته است. رسانه‌های اسرائیلی به‌صراحت نوشته‌اند: «شدت، دقت و گستره حملات ایران ما را غافلگیر کرد». این یعنی جمهوری اسلامی کاری کرد که حتی دشمن، به قدرتش اعتراف کرد. امروز جمهوری اسلامی ایران، سربلندتر از همیشه، در قامت یک بازیگر تعیین‌کننده ایستاده است. ملتی که نه‌تنها آماج دشمنی‌هاست، بلکه قدرت پاسخ‌دادن، تغییر قواعد بازی، و ایستادن بر اصول خود را دارد. در پایان باید گفت، اگر هدف تل‌آویو مهار ایران بود، حالا با ایرانی طرف است که دیگر نه در لاک تدافعی، که در جایگاه کنش‌گری فعال و مقتدر ظاهر شده. این فقط یک واکنش نبود؛ این یک بیانیه بود – بیانیه‌ای به زبان آتش و اقتدار.