عوامل متعددی در تشخیص کودک مبتلا به بیش‌فعالی دخیل است و نباید به هر کودک بازیگوشی برچسب بیش ‌فعالی چسباند. سن تشخیص اختلال بیش فعالی معمولاً در 7 سالگی است، این اختلال از 3 سالگی در کودک نمود پیدا می‌کند و در صورت عدم درمان در بزرگسالی و بعد از 12 سالگی به صورت حواس پرتی و نقص توجه در رفتار فرد دیده می‌شود. اختلال بیش فعالی کم توجهی دلیل مشخصی ندارد، بیشتر مطالعات نشان می دهد اختلال بیش فعالی موروثی است. ژنتیک، مصرف برخی داروها توسط مادر و حتی استرس و نگرانی مادر در دوران بارداری در ابتلای کودک به اختلال بیش فعالی از دیگر دلایل بروز بیش فعالی است. کودکان بیش فعال بدون فکر کردن عمل می‌کنند، بیش از اندازه فعالند و در تمرکز کردن مشکل دارند، نمی‌توانند آرام بنشیند، دقت کنند یا به جزییات توجه کنند. البته بیشتر بچه‌ها در سنین خردسالی خصوصاً اگر مضطرب یا هیجان زده باشند، چنین رفتارهایی می کنند، اما در کودکان بیش فعال این علایم در مدت زمان طولانی مشاهده شده و در شرایط و محیط‌های مختلف روی می‌دهند. علایم اختلال بیش فعالی باید در بیشتر از یک مکان مثلا خانه و مدرسه یا محیط دوستان و ناآشنایان دیده شود و برای چند ماه این علایم بروز کند. معلمان نقش موثری در تشخیص کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی کم توجهی دارند،  کم توجهی و حواس پرتی در کلاس، جا انداختن بعضی حروف در نوشتن املا و کنجکاوی بیش از حد از جمله نشانه هایی است که معلمان می‌توانند به بیش فعالی دانش‌آموزان پی برده و خانواده‌ها را در جریان این امر قرار دهند. این اختلال به عملکرد خانوادگی، اجتماعی و تحصیلی کودک آسیب می‌رساند، دارو درمانی به همراه روان درمانی و تغییراتی که در زندگی روزانه کودک ایجاد می‌شود می‌تواند شرایط را بهبود بخشد. دارو درمانی زمانی که با رفتار درمانی همراه شود می‌تواند پرخاشگری و بی توجهی کودک را به میزان زیادی بهبود بخشد. تشخیص اختلال بیش فعالی نسبت به گذشته بیشتر شده است، والدین و معلم ها باید با آگاهی بیشتر با کودکان مبتلا به بیش فعالی رفتار کرده و از تنبیه و پرخاشگری بپرهیزند.