در بهار سال 2006 درباره این گزینه ها با تیم امنیت ملی به شکلی گسترده صحبت کردم. حتی از نزدیک با ولادیمیر پوتین، آنجلا مرکل و تونی بلر مذاکره کردم. آنها من را مطمئن کردند که اگر ایران رفتار خود را تغییر ندهد، از تحریم های قدرتمندی حمایت می کنند... راضی کردن اروپایی ها، روس ها و چینی ها برای موافقت با تحریم یک دستاورد سیاسی محسوب می شود. اما این اعضا با وسوسه انحراف به خاطر منفعت مالی روبه رو بودند. مدام به شرکایم خطرهای یک ایران هسته ای را گوشزد می کردم. در اکتبر 2007، در یک کنفرانس مطبوعاتی، یک گزارشگر درباره ایران پرسید. گفتم: «گفته ام که اگر می خواهید از جنگ جهانی سوم جلوگیری کنید، باید آنها را از داشتن علم ساخت سلاح اتمی، منع کنید.» حرف من درباره جنگ جهانی سوم، چیزی نزدیک به هیستری ایجاد کرد. تظاهرکنندگان در بیرون محل سخنرانی ام با پلاکاردهای «ما را به ایران نبر» صف کشیدند. روزنامه نگاران داستانهایی ترسناک و پر از اراجیف می نوشتند که آمریکا را در آستانه یک جنگ نشان می داد. آنها اصل مطلب را نگرفته بودند. من دنبال جنگ نبودم... به رغم اینکه ایران موشک هایی آزمایش می کرد که می توانست یک موشک حمل کننده باشد و اعلام کرد که غنی سازی اورانیوم را از سر می گیرد، آژانس بین المللی انرژی اتمی، یک گزارش کورکورانه داد: «ما به طور حتم بر این باوریم که در پاییز 2003 تهران برنامه تولید سلاحهای اتمی خود را متوقف کرده است.» نتیجه گیری آژانس آنقدر مایوس کننده بود که مطمئن بودم که به زودی به مطبوعات درز پیدا می کند. با اینکه از این عقیده، زیاد، خوشم نمی آمد، تصمیم گرفتم که یافته های مهم را از طبقه بندی خارج کنم تا بتوانیم حقایق را به مطبوعات بدهیم. واکنش، بسیار سریع بود. احمدی نژاد از این گزارش آژانس با خوشحالی تمجید کرد و آن را «یک پیروزی بزرگ» نامید. نیروی حرکت برای یک تحریم جدید علیه ایران بین اروپایی ها، روسیه و چین رنگ باخت. دیوید سنگر، روزنامه نگاری در نیویورک تایمز به درستی گفت که: «اطلاعات جدید، فشار بین المللی بر ایران را کاهش داد...» کتاب «خاطرات جرج بوش- لحظات تصمیم» با ترجمه‌ محمد حسین اسماعیل‌زاده و ویراستاری حسین یاغچی توسط انتشارات هژبر  روانه بازار نشر شده است.