گروه جامعه عصرقانون عباس گل روانشناس کودک و نوجوان ابتلا به اوتیسم در زمان کودکی بسیار متفاوت است. با شناسایی زودهنگام علائم و نشانه‌های اوتیسم در کودک خود می‌توانید موجب بهبود روند رشد، پیشرفت و یادیگیری فرزند خود شوید و سریع‌تر به او کمک کنید. در ادامه با کلینیک تخصصی دکتر باقرزاده همراه باشید تا علاوه بر آشنایی با مسئله اوتیسم، از خدمات منحصر به فرد این کلینیک هم بهره‌مند شوید.

اوتیسم چیست؟

اوتیسم با توجه به نشانه‌ها و علائمی که ایجادد می‌کند خود را تعریف می‌کند. اختلال طیفی اوتیسم (ASD) خود را به صورت علائم و نشانگان بروز می‌کند و معمولا در کودکی و حتی نوزادی خود را نشان می‌دهد. این بیماری موجب تاخیر در بسیاری از روندهای رشد و توسعه آنها مثل یادگیری تکلم، بازی کردن، وارتباط با دیگران می‌شود. زمانی که اثرات اوتیسم آغاز می‌شود به صورت گسترده علائم و نشانه‌های خود را نشان می‌دهد. برخی از کودکان اوتیسم تنها اختلالات خفیفی دارند، درحالی که برخی موانع بیشتری برای حل دارند. اگرچه تمام بچه‌های مبتلا به اوتیسم مشکلاتی دارند اما حداقل چند درجه خاص برای این مشکلات وجود دارد. معمولا عوارض اوتیسم در سه حیطه نمود می‌یابد:

• ارتباطات زبانی و غیر زبانی
• گفت و شنود با دیگران و جهان اطرافشان
• انعطاف پذیری فکری و رفتاری

در مورد اینکه چه چیزی باعث اوتیسم می‌شود و بهترین راه‌حل برای درمان آن کدام است، ایده‌‌ها و تفکرات زیادی در میان پزشک‌ها، والدین و کارشناسان وجود دارد. یک حقیقت وجود دارد که همه بر روی آن توافق دارند و آن هم این است که دخالت سریع و شدید به بهبود اختلال کمک می‌کند. برای کودکانی که در خطرند و کودکانی که علائم زودهنگام نشان می‌دهند، ممکن است همه چیز متفاوت باشد. اما مهم نیست چه زمانی به اختلال کودکتان پی می‌برید و کودک در چه سنی است؛ شما نباید امید خودتان را از دست بدهید. درمان می‌تواند اثرات اختلالات را از بین ببرد و به کودکتان کمک کند در زندگی خود پیشرفت کند.

داستان یک کودک اوتیسم

ملانی یک کودک یک ساله سالم است، اما والدین او نگران روند رشد او هستند چراکه او کارهای زیادی را که برادر بزرگ‌تر او در همین سن انجام می‌داد، انجام نمی‌دهد.؛ مثلا توانایی بازی کردن، تقلیدن کردن حرکات یا اشاره کردن را به درستی نشان نمی‌داد. پدر و مادر او سعی کردن او را با اسباب‌بازی‌ها، موزیک‌ها و بازی‌های مختلف سرگرم کنند اما هرکاری می‌کردند توجه او را جلب نمی‌کرد و از یک خنده یا لبخند هم دریغ می‌کرد. در واقع او به ندرت ارتباط چشمی برقرار می‌کرد. همچنین شنوایی او چک شده بود و همه چیز طبیعی بود اما او اصلا صداهایی که سایر کودکان در می‌آوردند را در نمی‌آورد یا اینکه وقتی پدر و مادر او صدایش می‌زدند واکنشی نشان نمی‌داد. ملانی حتما باید توسط یک متخصص رشد کودکان معاینه شود و در سریع‌ترین زمان ممکن این اتفاق بیافتد.

چگونه والدین می‌توانند نشانه‌های هشدار دهنده را ببینند

به عنوان یک والد شما بهترین شخص برای دیدن نشانه‌ها و علائم زودهنگام اوتیسم در سریع‌ترین زمان ممکن هستید. شما بهتر از هر کس دیگری کودک خود را می‌شناسید و می‌‌توانید خصوصیات و رفتارهای کودکتان را بررسی کنید؛ معاینه‌ شما از آنجایی که در طولانی مدت انجام می‌شود قطعا بسیار موثرتر از یک معاینه 50 دقیقه‌ای متخصص است. البته نمی‌تواند سهم ارزشمند متخصص اطفال را در تشخیص نادیده گرفت اما شما نباید نقش خودتان و بررسی‌هایتان را در این روند دست کم بگیرید. شما با آموزش خودتان در می‌یابید چه چیزی مهم است و چه علائمی مهم نیست. رشد کودکتان را بررسی کنید. اوتیسم موجب اختلالات رشد بسیاری می‌شود؛ بنابراین شما باید به دقت به حرکات کودکتان توجه کنید و در ابعاد اجتماعی، احساسی و شناختی رفتارهای کودکتان را بررسی کنید. این کار برای اطلاع سریع از مشکلات کودکتان موثر است. حتی زمانی که اختلالات رشد به صورت خودکار اوتیسم را نشان نمی‌دهند، یک مشکل بزرگ‌تر را ایجاد کنند. اگر نگرانید سریع اقدام کنید. هر کودکی طبق یک الگوی خاص رشد می‌کند، بنابراین شما لازم نیست زمانی که کودکتان خیلی سریع رشد نمی‌کند و دیر می‌تواند صحبت کند یا راه بیافتد نگران شوید. زمانی که کودک به رشد طبیعی بر می‌گردد قطعا همه چیز طبیعی است اما شما باید زمانی که احساس نگرانی کردید حتما مشکلات به پزشک کودکتان گزارش کنید. اصلا صبر نکنید. به توصیه‌های صبر کن و ببین گوش نکنید. بسیاری از والدین نگران ممکن است با این جمله مواجه شوند که صبر کن و ببین چه اتفاقی می‌افتد. اما صبر کردن در رابطه با اوتیسم بدترین کاری است که شما می‌توانید انجام بدهید. شما با از دست دادن زمان ارزشمند زیادی که کودک شما در یک سن خوب برای درمان بیماری و بهبود است خطر زیادی می‌کنید. علاوه بر این هرچه بیشتر صبر کنید اختلالات رشد مربوط به اوتیسم یا هر عامل دیگری ممکن است بیشتر شود و درمان آن غیرممکن‌تر. هرچه تاخیر در رشد کودکتان بیشتر باشد ممکن است به درمان‌های اضافه‌تری نیاز داشته باشد.

به هوش و غریزه خودتان اعتماد کنید

معمولا پزشک کودکتان نگرانی‌های شما را جدی در نظر می‌گیرد و ارزیابی‌های کاملی نسبت به اوتیسم و سایر اختلالات رشدی به عمل می‌آورد. اما بعضی موقع‌ها ممکن است حتی پزشکان بسیار مجرب هم بعضی از جزئیات را فراموش کنند و مشکلات را دست کم بگیرند. اگر غریضه و تجربه شما می‌گوید یک چیزی درست نیست حتما به آن گوش کنید و بیشتر اصرار کنید. از دکتر کودکتان بخواهید بیشتر توضیح بدهد، ایده‌های خود را با او در میان بگذارید و حتی در صورت نگرانی بیشتر با پزشک دیگری هم مشورت کنید.

پسرفت کودک از هر لحاظ یک علامت جدی درباره اوتیسم است

بعضی کودکان اختلال طیفی اوتیسم شروع به رشد ارتباطی و اجتماعی می‌کنند و بعد به یکباره پسرفت می‌کنند، که این اتفاق معمولا بین 12 تا 24 ماهگی اتفاق می‌افتد. مثلا کودکی که قبلا با کلماتی مثل مادر و بابا ارتباط برقرار می‌کند، ممکن است استفاده از زبان را قطع کند. یا کودکی که قبلا بازی‌های اجتماعی را انجام می‌داد  ممکن است آن را قطع کند و علاقه‌ای به این گونه بازی‌ها نشان ندهد. هر گونه توقف تکلم، سر و صدا، ادا در آوردن، مهارت اجتماعی یا بازی‌های گروهی ممکن است بسیار جدی باشد. پسرفت یک علامت بسیار اخطار دهنده در مورد اوتیسم است.

علائم و نشانه‌های اوتیسم در کودکان نوپا

اگر اوتیسم در کودکی بروز پیدا کند، درمان آن می‌تواند از تمام مزایای یک مغز انعطاف پذیر و تازه استفاده کند. البته تشخیص اوتیسم زودتر از 24 ماهگی می‌تواند مشکل باشد اما به هر حال علائم آن بین 12 تا 18 ماهگی می‌توانند بروز پیدا کنند. اگر نشانه‌های اوتیسم در 18 ماهگی تشخیص داده شوند، درمان‌های سریع می‌توانند به بازگشت کودک کمک کنند و علائم را متوقف و حتی برعکس کنند. زودهنگام‌ترین علائم اوتیسم در کودکان شامل عدم رفتارهای طبیعی هستند. البته این علائم شامل همه موارد طبیعی نمی‌شوند و به همین دلیل تشخیص آنها ممکن است بسیار سخت باشد. در برخی موارد ممکن است علائم بد تفسیر شوند و از آنها به عنوان بچه خوب و ساکت یاد شود. گاهی ممکن است کودک را ساکت، مستقل یا بی‌نیاز تصور کنند اما اگر بدانید دقیقا باید به دنبال چه چیزی باشید تشخیص اوتیسم آسان‌تر است. برخی نوزادان اوتیسمی به بغل کردن پاسخ نمی‌دهند، برای در آغوش گرفتن آماده نمی‌شوند و یا بعد از اینکه سیر شدند به مادرشان نگاه نمی‌کنند.

نشانه‌های زودهنگام

کودک یا نوزاد شما این کارها را انجام نمی‌دهد:

• ارتباط چشمی برقرار نمی‌کند، مثلا وقتی که سیر می‌شود به شما نگاه نمی‌کند و لبخند نمی‌زند.
• به اسم خود پاسخ نمی‌دهد یا به یک صدای آشنا جواب نمی‌دهد.
• به اشیاء متحرک نگاه نمی‌کند یا اینکه به محل مورد اشاره شما نگاه نمی‌کند.
• برای به دست آوردن توجه شما صدا ایجاد نمی‌کند.
• برای در آغوش کشیده شدن آماده نمی‌شود و میلی برای بلند شدن توسط والدین خود ندارد.
• حرکات یا اداهای شما را تقلید نمی‌کند و خودش هم حرکت خاصی ایجاد نمی‌کند.
• با دیگران بازی نمی‌کند یا اینکه چیزهایی که برای خودش جالب است با دیگران به اشتراک نمی‌گذارد.
• اگر به خودتان آسیب بزنید یا در خطر قرار بگیرید پاسخ نمی‌دهد.

چراغ خطرهای رشد

تاخیرهای زیر نشانه‌های هشدار دهنده‌ای هستند که به معاینه سریع پزشک کودکتان احتیاج دارد:

• در شش ماهگی: لبخند یا علامت قابل توجهی نشان نمی‌دهد و صمیمیتی ایجاد نمی‌کند.
• در نه ماهگی: چهار دست و پا نمی‌رود و لبخند، صدا و سایر علامت‌های دیداری و شنیداری را با سایرین به اشتراک نمی‌گذارد.
• دوازده ماهگی: کمبود پاسخگویی به نام خودش.
• دوازده ماهگی: صدای بچه در نمی‌آورد یا بچگانه حرف نمی‌زند.
• دوازده ماهگی: حرکات و اداهایی که نشانه رشد هستند، مثل نشان دادن، اشاره کردن، گرفتن، تلاش کردن برای گرفتن چیزی یا تکان دادن اشیاء را از خود نشان نمی‌دهند.
• شانزده ماهگی: هنوز کلمات را به زبان نمی‌آورد.
• بیست و چهار ماهگی: یک کودک اوتیسم دو ساله ممکن است هیچ عبارت با معنی دو کلمه‌ای را به کار نبرد که به تکرار یا ترجمه احتیاج نداشته باشد.

نشانه‌های و علائم اوتیسم در کودکان بزرگ‌تر

زمانی که کودک بزرگ‌تر می‌شود، چراغ هشدار متمایز می‌شود. علائم و نشانه‌های اوتیسم بیشتر می‌شود اما این علائم بیشتر حول مهارت‌های اجتماعی، توانایی تکلم و سختی‌های زبان، مهارت‌های ارتباطی شفاهی و رفتار غیر قابل انعطاف نمود می‌یابد.

نشانه‌های مشکلات اجتماعی

• شخص نسبت به دیگران بی‌تفاوت است و به اینکه اطرافش چه می‌گذرد بی‌میل است.
• کودک اوتیسم نمی‌داند که چطور باید با دیگران ارتباط برقرار کند، بازی کند یا دوستان بیشتری پیدا کند.
• ترجیح می‌دهد لمس نشود، ارتباط فیزیکی برقرار نکند و در آغوش گرفته نشود.
• در بازی‌های نمایشی شرکت نمی‌کند، به بازی‌های گروهی علاقه ندارد، به دیگران میلی ندارد و از اسباب بازی‌های خلاقانه استفاده نمی‌کند.
• در فهم احساس و مکالمات دیگران مشکل دارد.
• کودک اوتیسم زمانی که دیگران با او صحبت می‌کنند به نظر نمی‌رسد که در حال گوش دادن باشد.
• علاقه‌مندی‌ها و چیزهایی که برایش جالب است را با دیگران به اشتراک نمی‌گذارد.

برای کودکان اوتیسم برقراری ارتباطات اجتماعی ساده می‌تواند مشکل باشد. بسیاری از کودکانی که نشانگان اوتیسم را دارند طوری رفتار می‌کنند که به نظر می‌رسد در یک دنیای جداگانه زندگی می‌کنند؛ دنیایی که منزوی است و با دیگران ارتباطی ندارد.

نشانه‌های مشکلات زبانی و تکلم در کودکان اوتیسم

• با یک تُن صدای خاص صحبت می‌کنند یا اینکه ریتم تکلم خود را تغییر نمی‌دهند.
• یک جمله را چندین بار تکرار می‌کنند و معمولا لحنی برای برقراری ارتباط ندارند.
• به سوالات با تکرار کردن آنها پاسخ می‌دهند، به جای اینکه به آن پاسخ صریح بدهند.
• از زبان‌های غیر مستقیم استفاده می‌کنند (اشتباهات لغوی و گرامری) یا اینکه زمانی که از خودش صحبت می‌کند از ضمیر سوم شخص استفاده می‌کند.
• کودک اوتیسم در به زبان آوردن نیازها و علایق خود مشکل دارد.
• جملات، عبارات و سوالات ساده را متوجه نمی‌شود.
• جملات و تذکرات را جدی نمی‌گیرد.

کودکان اوتیسم در برقراری ارتباط و گفتار خود مشکل دارند و معمولا دیر شروع به حرف زدن می‌کنند.

نشانه‌های مشکلات ارتباط غیر گفتاری در کودکان اوتیسم

• از برقراری ارتباط چشمی خودداری می‌کند.
• از نشانه‌ها و اداهایی استفاده می‌کند که بی معنی هستند یا اینکه این اداها با آنچه می‌گویند تطابق ندارد.
• متوجه تغییر لحن دیگران و یا زبان بدن آنها نمی‌شود.
• کودک اوتیسم به ندرت اشاره می‌کند و اشکالی را نشان می‌دهد (که به آن رفتار سرد یا ربات گونه هم گفته می‌شود).
• به علائم، بوها، هشدارها و صداها به صورت غیر طبیعی واکنش می‌دهد. البته ممکن است به صداهای بلند بسیار حساس باشد. همچنین ممکن است به افرادی که وارد یا خارج می‌شوند بی توجه باشد و دیگران نتوانند نظر او را جلب کنند.
• حالت نشستن یا ایستادن آنها ممکن است متفاوت باشد (مثلا با پنجه پا راه می‌رود).

کودکان دارای نشانگان اوتیسم معمولا در برقراری ارتباطات غیر کلامی مشکل دارند و کمتر از زبان بدن خود استفاده می‌کنند. این مشکل باعث می‌شود کودک در بده بستان‌های خود دچار اختلال باشد

نشانه‌های مشکل عدم انعطاف

• از یک روتین کُلی و تکراری استفاده می‌کند. (ممکن است در برابر ایجاد یک عادت متفاوت مثل مدرسه رفتن مقاومت کند).
• در تطابق خود با تغییرات محیطی و برنامه‌های دیگران مشکل دارد. مثلا اسباب بازی‌های او ترتیب غیر معمولی دارد یا اینکه زمان خوابش غیر نرمال است.
• از وسایل غیر معمولی مثل کلید یا ریموت برای اسباب بازی استفاده می‌کند. او به صورت وسواسی این وسایل غیر عادی را در ترتیب خاصی قرار می‌دهد.
• به عده‌ای از فعالیت‌های خاص علاقه دارد که این فعالیت‌ها اغلب در شمردن اعداد و کشیدن سمبل‌ها خلاصه می‌شود. ( مثلا برخی کودکان اوتیسم برنامه‌های ورزشی، اطلاعات مربوط به نقشه‌ها، برنامه قطارها و برنامه‌های دیگر را به یاد می‌سپارد).
• با یک بخش خاص وسایل و اسباب بازی‌ها بازی می‌کند مثلا فقط با چرخ آنها بازی می‌کند. همچنین زمان طولانی را برای نگاه کردن به چیزهای غیرعادی می‌گذارند.
• یک کار را هر بار چندین و چند بار تکرار می‌کند مثلا دستانشان را تکان می‌دهند، خودشان را می‌جنبانند (که به رفتارهای شبیه‌سازی شده معروف هستند). برخی محققان و متخصصان باور دارند برخی رفتارها بیشتر آنها را آرام می‌کنند تا اینکه آنها را به هیجان آورند.

کودکانی که نشانگان اوتیسم دارند اغلب غیر قابل انعطاف هستند و معمولا روی رفتارهایشان، فعالیت‌هایشان و علاقه‌مندی‌هایشان اصرار دارند.

رفتارهای معمول تکراری کودکان اوتیسم   

• دست زدن
• دویدن و بازی با پاها
• تکان دادن انگشتان
• ضربه زدن با سر
• خیره شدن به نورها
• تکان دادن انگشتان روبری چشم‌ها
• چرخاندن انگشتان
• لمس گوش‌ها
• خراشیدن چیزها
• به خط کردن اسباب‌بازی‌ها
• چرخاندن اشیاء
• چرخاندن چرخ‌ها
• خیره شدن به اشیاء محرک
• خاموش و روشن کردن کلیدهای برق
• تکرار کلمات و صداها

عوامل ابتلا به اوتیسم

تا به امروز اکثریت دانشمندان باور داشته‌اند که اوتیسم عمدتا به دلیل عوامل ژنتیکی ایجاد می‌شود. اما به تازگی تحقیقات نشان داده‌اند که عوامل محیطی هم ممکن است در افزایش و رشد اوتیسم موثر است. کودکان ممکن است با پیش زمینه ایجاد اوتیسم متولد شوند که پتانسیل این را داشته باشند که از محیط خارجی یک اختلال رفتاری یا رشدی را بعد از تولد خود بگیرند. اینکه محیط چه معنی دارد و چه تاثیری در ایجاد اوتیسم دارد مهم است. محیط و عوامل محیطی به معنی هر چیزی است که خارج از بدن فرد قرار دارد. این واژه تنها به معنی جمعیت، آلودگی و اتمسفر نیست. در واقع یکی از مهم‌ترین عوامل محیطی می‌توان به تاثیرات پیش زادی اشاره کرد. فاکتورهای پیش از تولد که ممکن است در ایجاد اوتیسم شرکت کنند

• استفاده از داروهای ضد افسردگی در طول بارداری خصوصا در سه ماه اول.
• سن پدر و مادر نوزاد.
• پیچیدگی‌ها و مشکلات بعد از تولد کودک که این شامل وزن بسیار پایین نوزاد هنگام تولد
• عفونت‌ها و بیماری‌های مادر در هنگام بارداری
• پرتوگیری و تاثیرپذیری از آلودگی‌های شیمیایی مثل فلزات و سموم آلوده در هنگام بارداری

بسیاری از تحقیقات نشان داده‌اند که این ریسک‌های پیش از تولد می‌توانند عامل بسیار قدرتمندی برای ابتلا به اوتیسم باشد. البته اگر شما باردار هستید یا اینکه سعی دارید بچه دار شوید، بهتر است چند قدم کوچک بردارید تا این عوامل خطرناک پیشزادی  نتوانند موجب ابتلای کودک خود به اوتیسم شوند. کاهش ریسک ابتلا به اوتیسم: توصیه‌هایی برای آگاهی بیشتر بانوان استفاده از مولتی ویتامین: استفاده از 400 میکروگرم فولیک اسید به صورت روزانه می‌تواند از نقص‌های مادرزادی مثل اسپینا بیفدا جلوگیری کند. اینکه مصرف مولتی ویتامین‌ها می‌تواند ریسک ابتلا به اوتیسم را کاهش دهد و نوزاد به دنیا آمده شانس ابتلای کمتری داشته باشد، هنوز واضح نیست اما مصرف مولتی ویتامین‌ها به صورت اصولی نمی‌تواند مضر باشد. در مورد افسردگی و استرس تحقیق کنند: خانم‌هایی که در طول حاملگی خود اضطراب زیادی دارند یا افسردگی را تجربه می‌کنند، باید در مورد موارد بالینی خود و ضرر و زیان داروها تحقیق کنند و از دیگران سوال بپرسند. داروهای ضد افسردگی می‌توانند شانس ابتلای کودک به دنیا نیامده به اوتیسم را افزایش دهند. یک افسردگی غیر تهدید آمیز در مادر می‌تواند بر روی سلامتی کودکش تاثیر قابل توجه‌ای داشته باشد و اینکه چگونه با این عارضه برخورد شود نباید مورد  سهل انگاری قرار بگیرد. تمرین مراقبت‌های پیشاز تولدی:  خوردن غذاهای مغذی و مناسب، اجتناب از آلودگی‌های عفونی و ویزیت قاعده مند یک پزشک متخصص و انجام آزمایش‌های تخصصی آن می‌تواند شانس  تولد یک کودک سالم و عاری از اوتیسم را افزایش دهد.

اوتیسم و واکسن‌ها

زمانی که شما نمی‌توانید ژن‌های مضر کودکانتان را کنترل کنید یا اینکه او را در مقابل خطرهای محیطی دور نگه دارید، حفاظت از سلامتی آنها سخت‌تر و مهم‌تر می‌شود. شما باید اطمینان پیدا کنید که همه واکسن‌های مورد نیاز کودک را به صورت مرتب و طبق برنامه سازمان جهانی بهداشت ( WHO) به او تزرق کرده‌اید. علی‌رغم اینکه ما به صورت کُلی بر واکسیناسیون تاکید می‌کنیم اما تا به حال تحقیقات علمی نشان نداده‌اند که فرضیه تاثیر واکسن بر روی ایجاد اوتیسم ممکن است درست باشد. 5 پژوهش بزرگ اپیدمولوژی که در کشورهای آمریکا، انگلستان، سوئد و دانمارک انجام شد نشان داده است که کودکانی که واکسن‌های مختلف را دریافت کرده‌اند، نرخ ابتلای به اوتیسم بیشتری از دیگران ندارند.  در واقع شما باید بدون فکر به اینکه اینکه واکسن بر روی اوتیسم کودکتان موثر است اقدام به واکسیناسیون او بکنید. علاوه بر این یک تحقیق امن و قابل اطمینان که در انستیتو پزشکی آمریکا انجام شد موفق نشد هیچ ارتباطی، اگرچه کوچک بین واکسن‌های مختلف و اوتیسم پیدا کند. سایر سازمان‌هایی که ثابت کرده‌اند واکسن‌ها هیچ ربطی به اوتیسم کودک شما ندارند شامل: مرکز پیشگیری و کنترل بیماری‌ها (CDC)، سازمان غذا و دارو ایالات متحده (FDA)، آکادمی بیماری‌های کودکان آمریکایی و در نهایت سازمان جهانی بهداشت.

اشتباهات و واقعیت‌ها درباره واکسن‌های کودکان اوتیسم

اشتباه: واکسن‌ها ضروری نیستند. واقعیت: واکسن‌ها می‌توانند از کودک دلبند شما در برابر بیماری‌ها و مشکلات مرگباری مثل کزاز، دیفتری، هپاتیت، سرخک، سیاه زخم، فلج اطفال و … جلوگیری کند. این بیماری‌ها امروزه غیر شایع‌اند و تنها دلیل کنترل آنها این است که واکسن‌ آنها به خوبی کار خوشان را انجام می‌دهند. البته هنوز عوامل خارجی مثل باکتری و ویروس ایجاد کننده این بیماری‌ها وجود دارد و می‌تواند بر روی کودکانی که در برابر آنها ایمن نیستند عوارضی را ایجاد کند. حتی ممکن است یک بیماری اولیه که به دلیل عدم واکسیناسیون بر روی کودک شما تاثیر گذاشته است، موجب ابتلا یا تقویت اوتیسم در وی شود. اشتباه: واکسن‌ها موجب اوتیسم می‌شوند. واقعیت: همانطور که گفتیم علی‌رغم تحقیقات گسترده و معتبر متخصصان و پزشکان بر روی این مسئله، هنوز کسی حتی یک ارتباط کوچک بین واکسن‌های دوران کودکی با اوتیسم یا سایر اختلالات رشدی نیافته است. البته طبق این تحقیقات کودکانی هم که واکسیناسیون داشته‌اند نرخ اوتیسم پایین‌تری از سایرین ندارند اما نرخ اوتیسم آنها بیشتر هم نیست. اشتباه: واکسن‌ها خیلی زود تزریق می‌شوند. واقعیت: واکسن‌های زودهنگام هستند که می‌توانند از کودک شما در برابر بیماری‌های خطرناک و جدی محافظت کنند. این بیماری‌ها ممکن است خیلی زود اتفاق نیافتند یا اینکه شانس ابتلای کمی داشته باشند اما محافظت در برابر آنها مشکل است. ابتلا به این بیماری‌ها در کودکان چندین برابر خطرناک است و حتی می‌تواند موجب تقویت اوتیسم در فرزند شما شود. صبر خیلی زیاد برای واکسیناسیون کودکتان می‌تواند او را در یک خطر بزرگ قرار دهد. در واقع جدول‌های واکسیناسیون کودکان می‌‌توانند توسط متخصصان طراحی شده‌اند و می‌توانند ایمنی کودک شما را در بهترین سن ایجاد کنند.  یک جدول زمانی غیر هماهنگ با این برنامه پیشنهادی، ممکن است تاثیر کمتری بر روی ایمنی کودک شما داشته باشد. اشتباه: اکثر واکسن‌ها فقط یکبار تزریق می‌شوند. واقعیت: ممکن است شنیده باشید که تنها یک بار تزریق هر یک از واکسن‌های کودکان می‌تواند بدن آنها را در برابر بیماری‌ها مقاوم کند. یا اینکه تزریق چندباره یک واکسن می‌تواند موجب ایجاد اوتیسم در کودک شما شود. اما تحقیقات نشان داده‌اند که حذف واکسیناسیون کودکان نه تنها موجب کاهش ریسک ابتلای آنها به اوتیسم نمی‌شود، بلکه آنها را در معرض بیماری‌های مختلف که خطرناک‌تر هستند قرار می‌دهد.

اگر نگران اوتیسم در کودک خود هستم چه کار کنم؟

اگر متوجه شده‌اید که فرزند شما از نظر رشد تاخیر دارد، یا اینکه علائم هشدار دهنده اوتیسم را دریافت کرده‌اید، در سریع‌ترین زمان ممکن (همین الان) به یک متخصص اطفال مراجعه کنید. در واقع این ایده بسیار مناسب است که کودک خودتان را به متخصص نشان دهید حتی اگر رشد او مناسب است و طبق برنامه زمانی استاندارد رشد می‌کند. آکادمی آمریکایی اطفال پیشنهاد می‌کند که همه کودکان یک ویزیت رشدی روتین دریافت کنند؛ آنها توصیه می‌کنند حداقل در 9، 18 و 30 ماهگی فرزند خود او را توسط یک کار درمان خبره یا متخصص اطفال ویزیت کنید.

یک برنامه ویزیت اوتیسم تهیه کنید

چندین برنامه ویژه برای ویزیت کودکان اوتیسم وجود دارد که به سرعت می‌تواند آنها را تشخیص دهد. بسیاری از این برنامه‌ها و ابزارها با خطای کم، سرعت بالا و بدون شرط سنی هستند و از سوالات بله و خیر تشکیل شده‌اند. البته متخصص باید علاوه بر استفاده از ابزارهای خود نقطه نظرات شما والدین را نیز در مورد کودک بداند. اساس این تست‌ها و برنامه‌ها رفتار کودکان است.

با یک متخصص رشد صحبت کنید

اگر متخصص اطفال نشانه‌های امکان وجود اوتیسم را در کودک شما تشخیص داد، شما باید به همراه کودک خود به یک کار درمان متخصص اوتیسم مراجعه کنید. یک متخصص با ارزیابی‌های تشخیصی جامع‌تر و تخصصی‌تر به کودک شما رسیدگی می‌کند. تست‌ها و ابزارهای تشخیصی که در مرحله قبل استفاده می‌شدند نمی‌توانند به صورت کامل اوتیسم را تشخیص دهند. یک متخصص با روش‌های کامل‌تر و سفارشی‌ تشخیص می‌دهد که کودک شما اوتیسم دارد یا نه. البته بسیاری از کلینیک‌ها و متخصصان قبل از 30 ماهگی اوتیسم را در کودک تشخیص نمی‌دهند. زمانی که کودک به 30 ماهگی برسد آنها می‌توانند از تکنیک‌های قطعی‌تری برای تشخیص استفاده کنند.

به دنبال خدمات اوتیسم سریع باشید

پروسه ارزیابی اوتیسم یک روش پر سرعت است که البته گاهی اوقات ممکن است مقداری طول بکشد. البته شما می‌توانید سود و فایده‌های درمان را در زودترین زمان ممکن حاصل کنید و کودکتان را از تاخیرهای رشدی بیشتر در امان نگه دارید. از پزشک و متخصصتان بخواهید سریع‌ترین راه‌حل‌ها را برای کودکتان در نظر بگیرد. کودکانی که چندین علامت خطرناک و هشدار دهنده را نشان می‌دهند ممکن است واقعا اختلال رشد داشته باشند. آنها می‌توانند از مزایای تشخیص زودهنگام و درمان زود هنگام  اوتیسم بهره ببرند. توجه داشته باشید که هر چه زمان بیشتری بگذرد کودک اوتیسم بیشتر در معرض ریسک اختلال رشد قرار می‌گیرد. بنابراین همانطور که قبلا گفتیم صبر نکنید و از سریع‌ترین راه‌حل‌ها برای تشخیص و درمان اوتیسم در کودک خود استفاده کنید.