به گزارش گروه تاریخ «عصر قانون» ، شرایط کشور در آستانه برگزاری انتخابات چهارم ریاست جمهوری از چند بعد بسیار ویژه بود. ادامه دفاع مقدس و درگیری بسیاری از نیروهایی که در دوره‌های قبل مشغول فعالیت سیاسی بودند و اکنون در جبهه‌ها مشغول بودند، و اختلافاتی که پس از استعفای وزرای مخالفت نخست‌وزیر (موسوی) علنی‌تر شده بود، سبب شد فضای انتخابات رنگ و بویی متفاوت‌تر از انتخاب‌‌های پیش از خود داشته باشد.

هر چند میرحسین موسوی در کسوت نخست‌وزیری، در ابتدا تا حد زیادی شکل کابینه ائتلافی را حفظ کرد تا اداره امور، مرضی‌الطرفین نیروهای انقلاب باشد، اما ناهمگون بودن مسیری که بخش راست‌گرای دولت در مقوله‌هایی چون اقتصاد داشت، با آنچه نخست‌وزیر چپ‌گرا و وزیران همفکرش در این عرصه در پیش گرفته بودند، رفته رفته شکاف میان این دو جریان را تا آنجا عمیق و عمیق‌تر کرد که عرصه بر تداوم ائتلاف تنگ شد و هفت وزیر معتقد به اقتصاد مردمی در نامه‌ای به حضرت امام (ره) اعتراض خود را اعلام داشتند و برای استعفا کسب تکلیف کردند.

بدین ترتیب در سال 1362 احمد توکلی (وزیر کار) و حبیب‌الله عسگراولادی (وزیر بازرگانی) با استعفا از دولت خارج شدند و مرتضی نبوی (وزیر پست و تلگراف) و علی‌اکبر ناطق نوری (وزیر کشور) نیز به گونه‌ای دیگر مسیر خروج را پیمودند تا یکدست شدن کابینه دوم تسهیل شود.

از طرف دیگر، آیت‌الله خامنه‌ای (رئیس‌جمهور وقت) تمایلی به نامزد شدن مجدد نداشت، ایشان نظرشان بر این بود که نخست‌وزیر را باید خود انتخاب کند؛ چرا که معتقد بودند این‌ها (کابینه دولت سوم) خوب کار نکرده‌اند و جایز نیست دوباره مأمور تشکیل کابینه شوند. لذا در دیدار با حضرت امام (ره) این موضوع را مطرح و بیان کرده بودند که اگر من رئیس‌جمهور شدم، در انتخاب نخست‌وزیر هر کس را بخواهم، خودم باید تصمیم بگیرم و این علامت را هم ظاهراً حضرت امام (ره) به ایشان داده بودند. در نتیجه آیت‌الله خامنه‌ای نامزد شد.

هر چند آیت‌الله خامنه‌ای به دلایل خود، تصمیم به تغییر رئیس دولت یا همان نخست‌وزیر داشتند، اما  عواملی موجب شد تا ایشان میرحسین موسوی را به عنوان نخست‌وزیر معرفی نمایند. اولین عامل، نامه 135 نماینده مجلس به حضرت امام (ره) و پاسخ امام (ره) به آنان و تأکید بر عدم مصلحت تغییر نخست‌وزیر بود. البته مسئله جنگ برای حضرت امام (ره) در اولویت قرار داشت و هرگونه مسئله‌ای که موجب لطمه دیدن جنگ می‌شد، از سوی ایشان رد می‌گردید؛ دلیل این موضع‌گیری حضرت امام (ره) بود؛ چرا که محسن رضایی (فرمانده وقت سپاه) در دیدار با حضرت امام (ره) موقعیت میرحسین موسوی (فرمانده وقت سپاه) در دیدار با حضرت امام (ره) موقعیت میرحسین موسوی را آنچنان برای ایشان ترسیم کرده بود که گویی تغییر نخست‌وزیر از سوی رئیس‌جمهور وقت، موجب لطمه دیدن جنگ می‌شود. همین امر سبب شد حضرت اما (ره) در اظهارنظر خود بیان دارند که انتخاب کسی به جز موسوی، خیانت به اسلام است. این حکم ولایی حضرت امام (ره)‌عامل اصلی پذیرش میرحسین موسوی از سوی آیت الله  خامنه‌ای شد و ایشان که حجت را برای خود تمام می‌دید، تصمیم گرفت میرحسین موسوی را مجدد برای پست نخست‌وزیری معرفی نماید.

در این میان، سوء استفاده تبلیغاتی مجموعه حامیان سیاسی دولت موسوی از تأکیدات مکرر حضرت امام (ره) بر لزوم مساعدت به دولت، سبب شده بود که هرگونه انتقاد از این دولت به حساب تخطی از منویات حضرت امام (ره) گذاشته شود، حال آنکه گاه انتقادهای حضرت امام (ره) از تأکید فراتر از حد جناح همراه با میرحسین موسوی بر نقش دولت در اقتصاد، باعث حیرت و گلایه کسانی می‌شد که امام را یکسره همفکر خود معرفی می‌کردند.

منبع: کتاب مردان جمهور

انتهای پیام/