گروه اجتماعی عصرقانون: لایحه عفاف و حجاب بعد از طی فراز و فردهای مختلف در مجلس شورای اسلامی در مسیر تصویب قرار گرفته است. این لایحه که در نهایت به 90 ماده رسیده است در بخش‌های مختلف فرهنگی، حقوقی و قضایی تدوین شده است. اما نم‌یتوان انکار کرد که بخش مهم و ماهیت آن اقدامات حقوقی و تنبیهی است.

تصویب قانون در زمینه حجاب و عفاف و حمایت از گفتمان خانواده اقدام مثبتی است و نیاز کشور هم بود و تحولات جامعه باعث شده بود که قوانین گذشته در این زمینه مخصوصا ماده 638 قانون مجازات اسلامی بازدارندگی و اثر بخشی کافی را ندشتند و همین امر باعث شده بود که نهادهای قانونی کشور به این امر توجه کنند و قوای سه گانه کشور دست به تدوین این لایحه بزنند.

از طرف دیگر هم در سطح افکارعمومی مردم و قشرهای مختلف جامعه پیگیر و مطالبه گر در این زمینه بودند و طی تجمعات و طروق دیگر در این زمینه از نهادهای قانونی کشور خواستار تصویب این قانون بودند. نهادهای قانونی کشور هم نمی‌توانستند مقابل این مطالبه به حق سکوت کنند.

اما تصویب قانون همه مسئله و داستان نیست. همانطور که در حوزه‌های دیگر هم همه مسئله و داستان نیست. مثلا شما فرض کنید برای مقابله با دزدی تنها به قانون و مجازات دزدها اکتفا کنیم و مدام به پلیس فشار بیاوریم که برخورد سخت گیرانه تری با دزدها انجام دهد تا زدی کم شود بله این امر و عامل موثر و اثر گذار است اما به تنهایی نمی‌تواند جلوی دزدی را بگیرد.

بنابراین باید سیستم ایمنی خانه ها و خودروها بهتر شود. از طرف دیگر با افزایش رفاه جامعه و افزایش اشتغال امکان و بسترهای سوق دهنده افراد به سمت دزدی هم کاهش پیدا می‌کند. یعنی اقدامات حقوقی در کنار دیگر اقدامات جواب گو خواهد بود.

در مسئله ناهنجارهای حوزه عفاف و حجاب هم دقیقا به همین گونه است قطعا اقدامات تنبیهی و حقوقی باید وجود داشته باشد اما نمی‌توانیم خیال خود را راحت کنیم که چون قانون تصویب شد پس همه مشکلات این حوزه حل خواهد شد. مشاهده می‌شود که برخی خیلی خوش باورانه در مورد تصویب قانون سخن می گوید گویی که اگر این لایحه تبدیل به قانون شود همه چیز حل خواهد شد. قطعا اینگونه نیست و نباید انتظارات جامعه از این لایحه را به صورت کاذب و غیر واقعی افزایش دهیم.

همانطور که اشاره شد تصویب قانون تنها یک بخشی از این مسئله را حل می‌کند و در کنار این امر باید اقدامات فرهنگی، آموزشی، تربیتی و.. هم انجام شود. اینکه جنس دیگر اقدامات هم حقوقی و تنبیهی باشد مشکل را دو چندان می کند. منظور این است که وقتی سخن از اقدامات تربیتی آموزش و پرورش می گویم به این معنا نیست که آنجا هم اقدامات تنبیهی حاکم شود. بلکه باید بسترهای گفتگو، اردوهای اعتقادی چیزی شبیه به طرح ولایت فقیه دانشجویی و.. راه اندای شود تا حرف نسل جدید شنیده و حجاب به زیبایی و با ادبیات زیبا و گیرا تبیین شود. متاسفانه می بینیم این نهادها هم دچار اقدامات تنبیهی می شود و کار را خراب تر می کنند.

در حال حاضر در فضای رسانه ای کشور چند تولید جذاب در حوزه حجاب و عفاف سراغ داریم که با ادبیات نسل جدید و اقتضائات امروز در این زمینه سخن بگویید؟

چرا به غیر از یک سری از برنامه "بدون توقف" برنامه جدی و قابل اعتنایی در رسانه ملی تولید و پخش نمی شود تا افراد آزادانه نظر خود را در مورد حجاب بگویند و بحث و گفتگو در این زمینه شکل بگیرد تا گفتمان حجاب در جامعه بیش از بیش تقویت شود.

بنابراین اتکا صرف به اقدامات حقوقی راه حل هیچ مسئله ای نیست و این امر در حوزه فرهنگ و عفاف هم شدید تر است. بنابراین تصویب لایحه عفاف و حجاب یک قدم از صد قدم حوزه فرهنگ در زمینه عفاف و حجاب است. قدم های دیگر لازم است.